Rootsville

Blues Peer Dag 2 (Festival) Peer (19-05-2024) reportage & photo credits: Rootsville info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2024

Zondagmiddag 19 mei en zo krijgen sommigen hier onder ons toch een kleine flashback naar 1969. Nee, niet naar de winter van dat jaar met de film 'They Shoot Horses Don't They? Alhoewel er hier door velen ook tijdens deze 'Blues Peer' drie-daagse een dansmarathon werd gehouden, maar eerder richting 'Summer of 69' waar destijds op 'Woodstock' met het motto '3 Days of Peace & Music' geschiedenis werd geschreven.

Ook vandaag zitten we aan de derde dag en denk ik toch een beetje mijmerend terug naar de 'good old days' toen we pas huiswaarts keerden op maandagnamiddag na een portie mosselen in 'Het Torenhuis' om zo verzadigd nog wat na te keuvelen wat we hier allemaal hadden beleefd tijdens 'Blues Peer' en denken we ook terug aan het motto 'Say Blues...Think Peer', en daar blijven we 'Misjel' toch altijd dankbaar voor, niet?

Ondanks dat er de voorbije decennia zoveel van onze cultuur verloren is gegaan zoals we kenden 'de Zwarte Piet', en zeker ook de lange wachtrijen aan den toog toch is 'Blues Peer' enkele woelige jaren incluis de rug komen te rechten en onder verplichtingen allerlei zo een programma kwam samen te stellen dat daarom niet het oude 'Blues Peer' kwam te reflecteren maar door de tand des tijds ons toch een affiche konden samen stelden waar we ons mee verzoenden. Alles moet meezitten ook het weer al weet de oudere generatie daar wel raad mee...

Flashback:
nee nee, niet het Eurovisie songfestival maar 'Blues Peer' destijds en die 'Queens' lopen hier nog steeds rond!

ook voor de kids was het fun...

de dag starten met de krant van 'Blues Peer' en een... Jupke. That's Blues! That's what all the people say.

Ziezo en nu kunnen we aan het derde luik beginnen van de editie 2024 van 'Blues Peer' en daarvoor wordt de start gegeven in 'Club Mississippi'. Op het podium staan voor ons klaar 'Steven Troch & Shakedown Tim', twee kompanen die hier in 2006 te gast waren met hun band 'Fried Bourbon' en toen al wisten de blues hun eigen sound mee te geven. Heden ten dage schuimen ze afzonderlijk de podia af met hun eigen band maar stonden begin deze maand nog gezamenlijk op het podium ter gelegenheid van Steven Troch's '50' Birthday Bash.

Openen doet het duo met twee gospel bluesjes waaronder een ragtime nummer als 'Guitar Rag' dat op hun lijf geschreven is. Ook 'Sinner' wordt hier gecategoriseerd als Gospel. Ook met 'Walkin' brengen ze rust op deze zondagmorgen en kunnen de liefhebbers op post genieten van relaxe blues. Zeker niet te vergeten is hun ode aan bluesbrother 'Tiny Legs Tim' (1978-2022) met het door Shakedown Tim geschreven 'Tiny Legs, Big Soul', een waardering waard. Gone But Never Forgotten...Ook Lead Belly kwam nog even piepen.

Op de 'Uptown Stage' is het daarna tijd voor de revelatie van de voorbije jaren met de Britse formatie 'The Cinelli Brothers'. Ik zag ze een eerste keer in 2022 in het Nederlandse Vlierden. Groot was mijn verbazing destijds en zo dacht ik vorig jaar ze op diverse podia te kunnen ontmoeten. Nougatbollen want buiten een clubconcert in de 'Banana Peel' en het 'Bay-Car Blues Festival' in Frankrijk was het voor de rest van het jaar op onze honger blijven zitten. Ondertussen zijn ze dit jaar alom tegenwoordig.

Ze blijven dynamiet op het podium mede door het voortdurend veranderen van instrumenten en hun perfecte samenzang. Vorig jaar wisten ze de tweede plaats te behalen op de 'International Blues Challenge' in Memphis maar wat had je gedacht dat de Amerikaantjes een Europese band zouden laten winnen LOL. Dit jaar brachten ze hun nieuwe album 'Almost Exactly' uit om zodoende toch weer iets nieuws te kunnen laten horen voor hun tour in 2024.

Deze 'Cinelli Brothers' bestaan uit de Italiaanse broers Marco (gitaar, key, bas en zang) en Allessandro Cinelli (drums, bas), de in Londen wonende Fransman Stephen Giry (bas, gitaar en zang) en 1 rasechte Brit, Tom ‘Julian ‘Jones (harp, gitaar en zang). Hun doel is de bezoekers steeds weer te entertainen met hun prachtige aanstekelijke nummers en hun change-overs van hun instrumentarium.

Openen doen ze met het gebruikelijke en bijzonder soulvolle 'The Very Thing That Makes You Rich (Make Me Poor) gevolgd door het met Gospel geïnfecteerde en vierstemmig gebrachte 'Prayer' en zo is ook de grote tent hemels vertrokken op zondagmiddag. Gewoon klasbakken!

Ook uit hun nieuwe album 'Almost Exactly' krijgen we dan "Leave It With You' en 'Ain’t Blue But I Sigh'. Aangestuurd door een stevig gitaarrifje door Marco in harmonie met de harmonica grooves van Tom Jones is er dan 'Choo Ma Gum' en zo zitten we bij het in 2021 uitgebrachte album 'Villa Jukejoint', that's rock 'n roll baby. Uiteraard komt er ook een eind aan deze passage van 'The Cinelli Brothers' op 'Blues Peer' en de outswinger is zo de ballad 'No Place For Me'. Voor diegene die nog onder 'Jupiler Invloed' was van gisteren en dit gemist hebben, geen nood er komen nog mogelijkheden en gaan we zo verder in de 'Club Mississippi' met...jawel blues.

Met 'Big Dave & The Dutchman' verschijnen er muzikanten op het podium en meteen hebben ze zich kunnen verzekeren van een plaatsje op de affiche van 'Blues Peer'. Dave Reniers AKA Big Dave hoeft uiteraard ook al geen introductie meer en laat staan ook zijn Nederlandse kompanen. Die 'Ollanders' dat zijn Mischa Den Haring, Dusty en Daryll Ciggaar en Roel Spanjers. Stuk voor stuk stonden ze al eerder op Peerse planken in één of andere bezetting.

Ook al is dit een indrukwekkende cast die Dave Reniers rond hem wist te scharen toch zag ik hem dit jaar ook met aan zijn zijde 'Les Guitares Magiques' en dat intieme concert behoord tot nog nu tot de top van dit jaar. 'Big Dave' is altijd wel een graag geziene gast geweest op 'Blues Peer' en ook nu is dit geen uitzondering. Met de top uit de Nederlandse blues- en rootsscène kan er uiteraard niets fout gaan en met 'It's Only Rock 'n Roll' wordt de 'Club Mississippi' hier meteen in vuur en vlam gezet. Ook een klassieker onder de klassiekers als 'Nine Below Zero' doet ons blueshartje opwarmen.

Ze doen het goed met bluesjes als 'Goodmorning Little Schoolgirl' en 'Jump Children' en met als de eerste drie acts vandaag verankerd in de blues mogen we niet klagen. Als afsluiter is er nog Little Walter's 'Just Your Fool', eentje uit de 'Chess Legacy' en zo trekken we dan goedgemutst weer verder naar het volgde podium.

Uptown! vinden we 'William The Conquerer' terug en dit is nu eens een onbeschreven blad voor Rootsville. Dus even spieken op het machtige 'www'. Het is begot niet diene uit de 11de eeuw want dan hadden we deze 'bastaard' per direct een retour ticketje gegeven. Deze band bestaat uit de Schotse singer-songwriter Ruarri Jospeh en samen met Harry Harding (drums) en Naomi Holmes (bass) vormen ze een trio met in hoofdzaak alternatieve rock in hun bagage. Vandaar dus dat het geen belletje liet rinkelen.

Vorig jaar bracht hij nog het album 'Excuse Me While I Vanish' uit en daauit zullen we zeker nummers horen als 'The Puppet & The Puppeteer' en 'L.W.Y'. Knappe alt-rock en aangenaam om naar te luisteren.

Een paar maanden geleden zag ik deze 'Kitty Liv' voor de eerste keer. Uiteraard is Kitty met de vorige familieband 'Kitty, Daisy & Lewis' al meerdere keer voor m'n netvlies verschenen. De navelstreng is nu niet bepaald helemaal doorgeknipt met de familie Durham want broertje Lewis fungeert hier vanavond als bassist. In de zomer van dit jaar zal dan haar solo album 'Easy Tiger' verschijnen welke je nu al online kan bestellen.

Muzikaal is het totaal iets anders want na hun bluesy opkomst met die waanzinnige hit 'Goin' Up The Country' uit Woodstock era van 'Canned Heat' en het daaropvolgende album 'Smoking In Haeven' was er daarna het poppy gerichte 'Superscope'. Als songwriter, producer en multi-instrumentalist laat Kitty zich inspireren door muzikale grootheden als Erykah Badu, D’Angelo, Stevie Wonder en Howlin' Wolf. Dit vertaalt zich naar een indrukwekkende verzameling persoonlijke nummers die diepgeworteld zijn in soul, Funk, gospel blues en rock-'n-roll.

De single daaruit is 'Keep Your Head Up High', een nummer waarbij Kitty 'Live' even teruggrijpt naar de grooves waarmee ze beroemd zijn geworden. Het hoofdbestandsdeel van het nieuwe album bestaat voornamelijk uit funky nummers met daarop steeds een doordringende baslijn zoals ook te horen op 'Lately'. Aanstekelijk is wel haar versie van een soul klassieker en het afsluitende 'Pictures Of Me'. Nog even wennen maar dat zal na de zomer wel zijn bijgesteld.

'Jett Rebel' is een singer-songwriter van Nederlandse komaf maar nog relatief onbekend in België. Zijn echte naam is Jelte Steven Tuinstra en dat klinkt dan al meer als eentje van bij onze noorderburen. Jett is afkomstig uit het dorpje 'Achterhoek' en profileert zich buiten multi-instrumentalist ook als producer en zelfs de mode is hem niet vreemd.

Als knaapje was er als zoon uit een kunstenaarsfamilie haast onmiddellijk interesse voor de muziek en zo speelde hij reeds verschillende instrumenten op nog maar 10-jarige leeftijd.Als muzikale duizendpoot staat hij inmiddels al meer dan 10 jaar op het podium. Voor mezelf iets te veel richting pop. We kregen al wat blues voor onze Pinksterzondag maar...the best is yet to come!

In de 'Club Mississippi' staat nu de beloftevolle Amerikaanse blues muzikant 'D.K.Harrell' klaar. De laatste weken heb ik niets dan goeds kunnen lezen en ook wij waren erbij tijdens zijn clubconcert in de 'Banana Peel' in het Vlaamse Ruiselede. Uiteraard worden de laatste tijd nogal vlug iemand met de vermelding 'de toekomst van de blues' bestempeld en zullen de toeschouwers hier op 'Blues Peer' hun oordeel laten vellen.

'D.K. Harrell is afkomstig uit Ruston, Louisiana en startte al op jonge leeftijd met gitaarspelen. Hij laat zich alvast opmerken door zijn verfijnd gitaarspel en laat zich begeleiden door Andrew Ross (bas), Russ Bryant (sax), Brandon Jackson (drums), Orlando Henry (keys) en Dan Isbell (trompet). Alhoewel dat de geest van een B.B. King of een Little Milton aanwezig zijn geeft hij toch een nieuwe boost aan de soms toch ook vergruisde Chicago Blues. Niets is gelogen van wat we al hadden gelezen en zo heeft legende 'B.B. King' plotseling nog een zoon rondlopen, this is the real thing! That's the way I like It.

Zo is ‘Leave It At The Door’ al meteen een original uit zijn album 'The Right Man' dat vorig jaar kwam te verschijnen. De invulling van een Hammond en een blazerssectie zijn uiteraard een pluspunt in D.K. Harrell's blues. Buiten een uitstekende gitarist is hij ook zonder meer een entertainer te noemen waardoor hij de 'Club Mississippi' meteen op zijn hand krijgt. Energie te over zou ik zeggen. ‘Honey Ain’t So Sweet’ is er eentje waarop je kan meezingen en op 'Hello Trouble' is het op en top blues en rhythm 'n blues. De stuwende 'Horny' section met Russ Bryant en Dan Isbell is natuurlijk ook een belangrijk onderdeel van de show.

Neem nu hun versie van 'I Just Want To Make Love To You' en het dak gaat er hier zowaar af en met een zinderende drumsolo van Brandon Jackson vooraf is 'That's What Love Will Make You Do' is iedereen, maar dan iedereen hier fan van 'D.K. Harrell. Eeerlijk het kan niet meer beter. Yep, ook ik moet toegeven dat deze 'D.K. Harrell' een aanwinst is voor onze hedendaagse blues scène en na een uitstapje richting Willie Dixon besluiten we met de titel van zijn eigen album 'The Right Man'. Wie hem helaas heeft moeten missen krijgt zo nog een tweede kans want deze topper zal ook te beluisteren zijn op 'Hookrock' op het eerste weekend van juli.

'Trixie Whitley' zag ik een eerste maal op het helaas verdwenen 'Pjeireblues' in Vilvoorde aka 'Blues Mé ne Rekker' en zo schrijven we 2007. 'Trixie Whitley' is de dochter van Chris Whitley, jammer genoeg overleden in 2005 aan longkanker. Deze meester op de bottleneck hield van een mix in zijn blues gaande van bijna pure delta blues tot zelfs grunge. Toen nog eerder een verlegen meisje is ze nu uitgegroeid tot een 'top' madam die samenwerkte met een grootheid als 'Daniel Lanois'.

Ze komt zich te profileren als een echte ster hier op de 'Uptown Stage'. Gedreven door een aangeboren nieuwsgierigheid en een verlangen om te ontdekken en te experimenteren, werkt Trixie regelmatig samen met andere kunstenaars. Ze heeft opgetreden en opgenomen met Robert Plant, Marianne Faithful, Meshell Ndegeocello en nog veel meer. Met een ritual gitaar intro en een nummer als 'Which Side' is het experimentele nooit ver weg. Out of the box dat wel maar hé, de papa was in zijn tijd ook geen eendagsvlieg.

Met 'Robert Finley' zijn we toe aan iemand van de nog levende blues en gospel iconen. Blues dus en zo verhuizen we terug richting andere tent. Zijn laatste album 'Black Bayou' werd uiteindelijk uitgebracht in 2023 en eerlijk is dit allemaal te danken aan Dan Auerbach van 'The Black Keys' bij wie het album in diens studio in Nashville opgenomen werd. De nu 70-jarige Finley vertelt verhalen over de bayou van zijn kindertijd tot nu en neemt luisteraars mee op een reis die zijn grommende maar tevens ook zwoele zang die hij brengt maken hem zo ook tot een levende legende.

Op nummer als 'Nobody's Wants To Be Lonely' uit het album 'Black Bayou' is er eentje dat je raakt tot in het binnenste van je ziel en zo hoor je ook waarom deze Robert Finley een gospel verleden heeft. Openen doet hij hier met 'Sharecopper's Son' uit het gelijknamige album van 2011. Verder horen we ook 'Medecine Woman' en 'Tell Everybody'. Met 'Sneakin' Around' hoort er al wat meer soul, een nummer dat terug te vinden is op zijn album 'Black Bayou' en met 'I Can Feel Your Pain' uit zijn vorige album krijgen we die typische falsetto stem te horen.

Ook zijn dochter 'Christy Johnson' komt hem hier op 'Blues Peer' ondersteunen en brengt nummers als het altijd wel mooie 'I Rather Go Blind' met nog een versie van Chris Stapleton's 'Tennessee Whiskey' en de Al Green chartbuster 'Take Me To The River' uit 1974 en daarmee bewijst ook zij dat ze kan zingen.

Het lijkt er wel op of aan de opmars van de Britse rockband 'Fisher Z' komt geen einde sinds 1976. Of toch dat dachten we toen tot in 1982 John Watts opteerde voor een solocarrière. Het werd zo sinds de heropstart in 1987 een wel en dan weer niet terugkerende Watts. Nog net op de valreep bracht 'Fisher Z' vorige maand no een nieuw album uit dat luistert naar de titel 'TripTych'. Benieuwd of ze nog steeds de 'Workers' zijn uit 1979.

Naast Watts staan ook Sinisa Banovic (drums), Adrien Rodes (toetsen), Marian Menge (gitaar) en David Purdye (bas) mee op het podium. We krijgen nummers als 'So Long', Remermber Russi&' en 'It's Allright'. Alle logica volgend moeten we wachten tot het einde voor 'The Worker' en het weerzien met 'Marliese'.

De vraag van vandaag is of het podium wel genoeg ruimte biedt voor de energieke Nikki Hill die vervolgens in de 'Club Mississippi' aan de beurt is. Waarom? Dat is simpel, cause she rocks! 2014 was haar tot nu toe laatste passage hier op de weide van Peer. Nikki is afkomstig uit Durham, North Carolina, maar verblijft met haar man en gitarist Matt Hill in St. Louis, Missouri. Een Amerikaanse krant schreef ooit: “If Tina Turner and Little Richard had a daughter and raised her with the help of uncles James Brown and Chuck Berry, she’d be like Nikki Hill.”

Binnen komen doet ze met 'Ask Yourself' en meteen is de rockin' rhyhtm 'n blues train hier vertrokken met 'Nikki Hill'. Ook 'Strapped To The Beat' doet de tent hier kirren van vreugde. Al jaren ook aan haar zijde is gitarist Laura Chavez. Met een nummer als 'Don't Be The Sucker' zitten we bij haar tot nog toe laatste album 'Feline Roots' dat in 2018 op de markt kwam.

'Nikki Hill' draait al heel wat jaartjes mee maar is en blijft één blok dynamiek. Het is feest in 'Club Mississippi' zeker ook bij het horen van nummers als 'Fooled Me' en het lichtjes met rock beladen 'Holler Out Loud'. Het feestje loopt hier op zijn einde met 'Struttin' uit 'Heavy Hearts, Hard Fists' en zo beleven we Nikki Hill als in 2016. De outswinger van deze editie op 'Blues Peer' wordt dan nog 'Look Out' cause Nikki is in da house!

En zo zijn we niet alleen toegekomen aan het sluitstuk van deze zondag maar ook van 'Blues Peer' editie 2024, en daar voor moeten we terug naar het grote podium hiernaast. Ik herriner het me nog alsof het gisteren was toen de Engelse songwriter Paul Carrack na een belabberde Lucinda Williams de zaterdag van 'Blues Peer' nog kwam te redden, ook al moest Joe Bonamassa dan nog komen. Als getalenteerd songwriter, performer en bandgenoot heeft Paul Carrack al met zowat de halve popencyclopedie samengewerkt. Zo werkte hij samen met o.a. Sting, Phil Collins, de Eagles, Elvis Costello… en werd hij persoonlijk uitgekozen door Eric Clapton om met hem mee te touren. In de jaren ’70 en ’80 was hij bandlid van ‘Ace’, ‘Squeeze’ en ‘Mike and the Mechanics’. Zijn muzikaal repertoire was dan ook onuitputtelijk en varieerde van pop tot rock en soul. Een indrukwekkende lijst met vele grote namen, maar met albums als 'Nightbird', 'Suburban Voodoo' of 'A Beautiful World' bleef ook zijn solocarrière niet onopgemerkt.

Daarbij is hij een uitstekend multi-instrumentalist en heeft ondertussen al een ellenlange lijst van albums opgenomen. Zo was er vorig jaar no samen met de in Duitsland gevestigde 'SWR Big Band' het album 'Don't Wait Too Long'. Waarschijnlijk zijn er nog mensen op de weide van Peer die nog niet van Paul Carrack gehoord hebben, maar dat is zeker niet meer het geval na zijn gebrachte nummers. Vele dachten waarschijnlijk ‘Heeft hij dit geschreven?’

Met een arsenaal aan nummers is het haast onmogelijk om bij te houden welk jaar de songs werden uitgebracht en zo schrijven we maar dat 'Silent Running' uit de categorie 'Greatest Hits' komt. 'Satisfied My Soul' komt dan weer uit zijn gelijknamige album dat op de toonbanken kwam te liggen in 2001.

'groovin' altijd luek om naar te luisteren en zeker ook het op organ en sax gebouwde 'Question' waarvan zijn fans zeker ook zijn laatsteen bijzonder soulvolle album 'Don't Wait To Long' in huis hebben. Een album dat hij in 2023 opnam samen met de Duitse SWR Big Band. Opmerkelijk was wel dat Paul Carrack hier op 'Blues Peer' aanwezig was met twee drummers aan zijn zijde. 'Set Me Free' was het laatste nummer van 'Blues Peer' editie 2024 en dus laten we ook deze Paul Carrack gaan.

Een soms onder de regen lijdende 'Blues Peer', en zelfs de laatste dag in de modder kon, ons niet deren. Dit was 'Blues Peer' editie 2024 en om het Limburgs te houden, bij leven en welzijn tot in 2025.